20 juni 2017

Lieve familie, vrienden en in het bijzonder Agnes en Angel,

Een paar maanden terug wees Bidi me op een van de mooiste liedjes van dit jaar: 'Eine handvoll erde' van de Duitse punkband die Toten Hosen. De eerste regels van dit prachtige liedje spreken, vrij vertaald, voor zich: 'Je hebt ons allen hier verzamelt. Wij staan hier vandaag samen met elkaar.' En daar sta ik dan als eenling tegenover diegenen die jou het meest dierbaar zijn en die jij voor ons vandaag samen hebt gebracht. Ik wil jou en iedereen hier vandaag aanwezig alvast hartelijk danken voor dit hoopvolle, treurige, pijnlijke maar ook warme ontvangst. Sinds dat we het zonder de door jou meerdere malen verfoeide God moeten doen, blijft er maar één ding over. We zullen het leven met elkaar hier op aarde moeten leven. De Goddelijke verlossing is voor de slaven onder de mensen. Deze volgzame mensen leven niet, maar vestigen hun hoop op een waarheid of wijsheid uit zogenaamde heilige boeken. Deze banale mens wil niet voor zichzelf leven en bedelt om verlost te worden van de innerlijk pijn, liefde, geluk en tranen.

Je sprak regelmatig de woorden: 'Na mij de zondvloed!' en je haalde dan niet snel daarna de filosoof Arthur Schopenhauer aan met de woorden: 'Het ergste moet nog komen!'. Maar Bidi, wat is nu eigenlijk het ergste? Wat heb je mij nu eigenlijk geleerd? En is datgene wat jij mij geleerd hebt iets waar wij allemaal hier vandaag iets van kunnen leren? Volgens mij is het ergste wat nog moet komen een wereld waarin mensen geen verschil meer willen maken. Dit is een wereld waarin mensen, volgzaam de veilige middelmaat opzoeken. Vandaag zijn we bijeen omdat het gevoel van veiligheid rigoureus is doorbroken als gevolg van jouw overlijden. We worden plots geconfronteerd met een onmeetbare wereld vol onbeschrijflijke emoties.

Toch zie ik deze zondvloed van tranen niet als het ergste dat ons kon overkomen. Iedere traan balt zich samen tot een vuist waarmee we ons vanaf vandaag door de toekomst zullen moeten gaan slaan. Het zijn tranen van geluk en verdriet die ons vandaag kleur aan het leven geven... een leven dat voor velen voorafgaand aan jouw overlijden zomaar en zonder veel betekenis voorbij leek te gaan. Ik zei afgelopen week nog tegen Svetlana: 'Het is bijna ondraaglijk, maar in ieder geval heb ik het gevoel dat ik leef!'. Wat heb je me nu geleerd Bidi? Je hebt me geleerd niet onverschillig te zijn en dat het belangrijk is om verschillen in relatie tot elkaar tot leven te brengen in plaats van te vermijden. Jij gebruikte hiervoor vaak het woord. Je ging overal en nergens discussies aan en ging er niet zelden met een gestrekt been in. Je gunde het iedereen, voor wie er sinds het ontbreken van Goddelijke verlossing geen excuus meer bestaat om volgzaam af te wachten, jouw opbouwende, intelligente en toch altijd zeer gepassioneerde kritiek. Ik denk dat dit het meest waardevolle teken van liefde is wat je de ander mee kan geven: de oproep om niet af te wachten, maar verschil te maken en met anderen verschil te creëren. Zo brengen we een wereld in beweging op weg naar iets beters.

We kijken nu om ons heen. Zelf jouw grootste criticasters beseffen zich opeens dat ze nu zelf actief verschil moeten gaan maken. Jij zal niemand meer verlossen van de eigen opdracht verschil te maken, omdat je vanaf nu het andere verschil niet meer kan dragen. Je hebt daarmee het hoogste bereikt wat je kon bereiken en mij enorm veel geleerd. In het aangezicht van allen die mij dierbaar zijn, besef ik me dat ik niet meer stil kan blijven zitten om vervolgens op jou te wachten. Nu moet ik laten zien dat de leerling er klaar voor is om zelf de meester te worden. Iedereen hier op aarde. Jouw familie, vrienden, muzikanten, schakers, kroegbuddy's zullen er vanaf nu aan moeten geloven. De tijd van afwachten is voorbij. Mijn oproep is dan ook aan iedereen hier om aan het einde van deze bijeenkomst met in ieder geval de spreekwoordelijke rug recht en kin omhoog het gebouw te verlaten om vervolgens het leven inclusief al het verdriet ten volste te aanvaarden. Ik zie dit als een hoopvol teken voor het toekomstige leven waarin we samen Bidi vereeuwigen als een herinnering waarop we terug kunnen vallen wanneer we het zelf even moeilijk hebben. Op dit moment overhandig ik mijn verdriet vol overtuiging aan iedereen hier in de zaal. Zie het niet alleen als een liefdevol gebaar maar ook als een oproep om de lucht te klaren in tijden van donkere en geestdodende stofwolken.

Als Bidi ons één ding heeft geleerd, dan is het wel zijn ontembare kracht waarmee hij weerstand durfde te bieden aan zowel zijn ijzeren vooroordelen en aan de heersende maatschappelijke-politieke opvattingen over hoe dingen schijnbaar 'gewoon zijn'. Iedere wereld, en wereld van muziek en de wereld van vriendschap en liefde is daar geen uitzondering op, bestaat uit waardevolle gesprekken en relaties die alleen waardevol blijven met mensen zoals jij. En als we van jou kunnen leren weerstand te bieden, dan heb ik goede hoop dat het ergste in ieder geval nog een hele lange tijd niet zal komen. En zo bieden we met jou in het achterhoofd weerstand aan de dreigende 'Iron Sky' boven onze hoofden. Een 'Iron Sky' die onze vrijheid wil beperken door het denken en de creativiteit te temmen door ons allen als consumenten te verleiden met de nieuwste en hipste, lege en geestdodende hebbedingetjes in een verder volstrekt troosteloze, machinale en overgeorganiseerde wereld. Vandaag geven we, als trotse individuen in relatie met, tot en voor elkaar, in naam van jou Bidi, een eerste aanzet voor een betere toekomst, door te laten zien dat het mogelijk is om in korte tijd mensen bij elkaar te brengen, elkaar te troosten en te proosten op de toekomst die ons allen nog rest. Bidi - Ecce homo - Zie daar de mens!

By: Claudia van Herpt